Wszyscy mamy swoje osobliwe rytuały. Drobne, a także te większe, unikatowe, właściwe tylko nam. Kilka lub kilkanaście chwil, minuty lub godziny. Ten moment kiedy wszystko na około cichnie, oddala się a my dryfujemy po delikatnej bezkresnej i nadzwyczajnie spokojnej tafli. Krótkie, nie zmienne chwile które pozwalają nam zachować przytomność, człowieczeństwo, nie utonąć. Uparte i natarczywe, chwile kiedy cały świat wstrzymuje oddech, zwalnia i czeka, czeka tylko na nas…
Ciąg dalszy Jest to pierwsze z serii opowiadań, za komentarze i konstruktywną krytykę będę bardzo wdzięczna.
Akcja opowiadania rozgrywa się w uniwersum Fullmetal Alchemist.
Ciasne poddasze kamienicy wypełniała cisza. Łagodne nikłe światło jedynej lampy stojącej na biurku rozlewało się po pomieszczeniu. Oświetlało wysokie, wąskie półki, wypełnione książkami, stojące na całej płaskiej przestrzeni ścian. Smętny stary i obdarty fotel okupowany był przez równe i uporządkowane sterty papierów, podobnie jak podłoga. Na jednym ze słupów przybita jest korkowa tablica a na niej kilka arkuszy papieru poprzypinanych jeden na drugim. Gdzieś gdzie prawie nie dociera światło stoją jeszcze dwie tablice kredowe na kółkach, obie zapisane po każdej ze stron linijkami starannego pisma z którego raz po raz wyłaniają się szkice kręgów alchemicznych.
Ciąg dalszy
